Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/091

LXXXI

NAJPIERWSZE POEZYE

 MYŚMY DZIECI JEDNEJ MATKI!

 Nasza ziemia wielkim stołem,
 Nie weselnym, lecz ofiarnym,
 Więc tuż siądźmy wszyscy społem,
 A ucztujmy chlebem czarnym,
 Bo my, dzieci jednej Matki,
 Nie zrodzeni na dostatki!

 Wasze ojce, syny Wschodu,
 W swej świątnicy stali progu,
 A święcili bez zachodu
 Złotą czaszę ofiar Bogu.
 Dziś pod strzechą naszej chatki
 Klęczmy dzieci jednej Matki! i t. d.


OFIARA.

Czy słyszysz, jak wicher burzliwie wciąż wieje?
Jak strumień twych myśli się pieni?
Czy wiesz ty — czy czujesz, jak w piersi ci tleje,
Co życie twe w popiół zamieni?

Poeto grobowy! Śród mogił ty wzrosłeś,
Z omszałej czerpałeś zdrój czaszki,
Nim ducha poiłeś i braci go niosłeś,
A czyś ty to czynił z igraszki?

Wysączasz uczucia krople jak rosa,
Wieszają na włosach się liści,
Gdy wietrzyk zaszumi, wnet strąci je z włosa,
Nadzieja się twoja nie ziści! i t. d.