Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/095

LXXXV

NAJPIERWSZE POEZYE

 Właśnie szedłem Gopła brzegiem,
 Nucąc dumy z szumem trzciny,
 A spokojnym fala biegiem
 Mój pieściła sen jedyny —
 Oh! pieściła — nie pieściła,
 Bowiem w myśli zawierusze
 Żadna radość nie koiła
 Zamroczoną, tęskną duszę,
 Kiedym ujrzał niebieściutki,
 Luby kwiatek niezabudki. i t. d.


 POKUSA.

 Cisza wkoło, senność wkoło,
 Życie światem płonnych mar,
 Wiosna gajom wieńczy czoło,
 Jesień niszczy wiosny czar.

 Byłoż gorzej, jest-że gorzéj
 Ideami poić świat,
 Czyli czekać, aż się złoży
 W grób ostatni lilii kwiat? i t. d.


ZIMA.

Jeszczem się łudził wiarą w wieczną trwałość
Młodzieńczych wrażeń i wiosennej woni,
Gdy, miasto widzieć kwiat na świata skroni,
Ujrzałem śniegu całunową białość.

I rozżaliła mnie bóstwa niestałość,
Co wdzięk dziś szczepi, a jutro go trwoni,
Chciałem narzekać, lecz nim się wyłoni
Skarga, przemówi geniusz: