Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/099

LXXXIX

NAJPIERWSZE POEZYE

 Blaskiem już rozwiał sine mgieł duchy,
 Blaskiem roztopił szronu okruchy —
 Aniołów wiosny nic dziś nie spłoszy,
 Toż więc zażyjmy razem rozkoszy,
 Razem wychylmy czaszę nektaru,
 Jaką nam poda wśród tego czaru
 Postać urokiem pieśni owiana,
 Pani goplańskiej fali — Goplana.

 I wnet w tę stronę brać nasza bieży
 I wnet się zjawia skroń »Myszej-Wieży«
 Na przeźroczystej niebios przestrzeni,
 A przy jej łonie w olbrzymiej cieni —
 Spoczęły dawne ojców cmentarze —
 Niby w bojaźni, bo dłonie wraże
 I namogilną ziemię naruszą
 I proch ten święty w twarz nam rozprószą!
 Niech-że kalają tak nasze groby,
 A my odziani kirem żałoby,
 Będziemy czaszką bawić się trupią
 I wciąż patrzając, jak ci nas łupią,
 Będziemy ssać z niej posilne płyny,
 By myśli nasze zamienić w czyny.
 Niechże kalają!... a w polskiej pieśni
 Znajdą dziś tyle jadu rówieśni,
 Że gdy uchwycą gęśl dłonią rączą,
 Wnet z niej trucizny wrogom nasączą!...

 I szliśmy brzegiem blizko a blizko,
 A tuż przed nami sterczy grodzisko:
 Kurhan niezwykły, kopiec wyniosły,
 Zewsząd cmentarną trawą porosły,
 A w krąg objęty ramieniem wody!
 Nas on nie wabi wdziękiem urody,
 Bo dziś mu zwiędły polnych ziół wieńce
 I dzikich róż mu zgasły rumieńce,