Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/103

XCIII

NAJPIERWSZE POEZYE

 A ci nie znając, co wichry i burze,
 Pełne podziwu dla rannych korali,
 Rączo się kładli na jasnych wód łoże
 I z ust dziewiczych rozkosze czerpali.
 Jam na to patrzał z chmurnego siedliska,
 A jedno śnieżnych piór moich wzruszenie
 Z eteru mroźne kropelki wyciska
 I wraz gorące wystudza marzenie...
 Jam na to patrzał, a świeże błękity,
 Co ich wabiły młodzieńczym uśmiechem,
 Przyćmiłem cienią lodowatej płyty
 I wnet zmroziłem świat jednym oddechem. i t. d.

 ANIOŁ WIOSNY:

 Nie łudź się, śmierci aniele,
 Że i dziś tę dzierżysz władzę,
 Dziś ja w przyrody kościele
 Nowe święto zaprowadzę,
 Dziś ja nową stworzę dobę —
 Jaka była przeszłej wiosny:
 Z uśpionych zdejmę żałobę
 I wleje płyn im miłosny,
 A ten nektar — te słodycze
 Wystygłe piersi rozgrzeją,
 Ducha nakarmią nadzieją
 I wskrzeszą życie dziewicze!... i t. d.

 PIEŚŃ.

 »Wstańcie uśpieni berłem niszczyciela,
 Ożywcie w sercach młodzieńczą nadzieję,
 Bo oto przyszła godzina wesela,
 Bo oto szczęście znów do was się śmieje!

 Cudowną szatę uprzędła mi Matka,
 Och! cudowniejszej nikt w świecie nie stworzy,