Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/234

128

JAN KASPROWICZ

 Prawda! zawlecze-ć pod wyniosłe wrota
  Jakowyś nędzarz swoje zbite kości,
 Tak i w nich, bywa, rozbudzi się cnota,
  Że mu kęs chleba podadzą z litości,
 Albo szmat jakiś... Ano, nie dziwota:
  Jako ten oset, co zalega pole,
Tak nędza i najtwardszych czasem w oczy kole.

 Ale by rzucić pałacowe progi,
  By wstać od srebrem zastawionych stołów
 I między naród pospieszyć ubogi,
  Jak ten rybitwa, co idzie na połów
 Serc i dusz bratnich i na żadne głogi,
  Na żadne głazy raniące nie zważa,
To, mówię wam, w tym świecie rzadko się wydarza.

 Jednegom tylko znał wielkiego pana,
  Którego pamięć jest mi, jak wyryta,
 Choć od tych czasów została obsiana
  Ta nasza ziemia świeżem ziarnem żyta
 Z pięćdziesiąt razy... Podarta sukmana,
  Na którą inni z jawnym patrzą wstrętem,
Dla niego była zawsze czemś prawdziwie świętem.

 Widać, rozumiał Chrystusa orędzie,
  Choć o niem głośno nie mówił nikomu,
 Jak się to działo, o, i dziać się będzie
  Niejednokrotnie w pobożnisiów domu...
 Czyn, a nie słowo, miał zawsze na względzie,
  Tak też nie z słowem, ale zawsze z czynem
Szedł równać się pospołu z pogardzanym gminem.

 Kiedym go poznał, mówię wam, był młody,
  Jako ten buczek, który w boru rośnie...
 Po ojcach posiadł sady i ogrody,
  Pola i łąki, mieniące się w wiośnie
 Zbożem i trawą i kwiatem. Miał trzody