Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/235

129

TYPY

  I stada owiec bieluchnych; miał cugi
W uprzężach, z srebra kutych, i rozliczne sługi...

 Właśnie był wrócił z dalekiego świata,
  Gdzie od lat kilku jeździł po nauki.
 Wnet też, powitać chcąc szlachcica-brata,
  Jęli się zbiegać sąsiedzi, jak kruki:
 »Nielada bal nam wyprawi do kata!
  Człowiek« — mówili — »rad z kielicha chłepce,
A z niego pan! Zwyczajów pańskich nie podepce!«

 I rwetes powstał między sąsiadkami:
  Nuż uczyć córy, jak sznurować usta,
 Jak strzelać oczkiem; wszak pieniądz nie plami,
  A zaś Rudawski to partyjka tłusta,
 Wart milionik; trzymać go zębami,
  Choćby się miały nadwerężyć zęby —
Ha! może przecież kogoś przyśle w dziewosłęby.

 I wnet, jak spojrzeć, cała okolica
  Zmieni się w jedno ogromne wesele:
 Tu obiad suty, tam znów wieczornica,
  Do tańca huczą żydowskie kapele;
 Aby miennego ugościć dziedzica,
  Każdy, choć z resztą grosza się szamoce,
Sprowadza z obcych krajów trunki i owoce.

 Ale mój panicz wcale się nie szasta:
  Szlachcie za pamięć podziękuje słowem,
 A gdy się która nawinie niewiasta,
  By się nieznacznie, niby dobrym chowem,
 Pochlubić córką, skłoni się i basta!
  Jakby miał woskiem zalepione uszy,
Tak nic go, niby skrzypiec bez strun, nie poruszy.

 »Kutwa! dusigrosz!« — poczęli sąsiedzi
  Coraz to głośniej szydzić w swojem kole;