Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/238

132

JAN KASPROWICZ

  Tak samo trzeba światła i powietrza,
Jak panom Artiurom, choć ich twarz jest bledsza«.

 I tak się stało, że odtąd pokrzywą
  Lud się nie karmił roboczy, dostatek
 Chleba żytniego i strawę godziwą
  Zawsze miał doma, nawet mięsa płatek,
 A w życia swego chwileczkę szczęśliwą,
  W dzień chrztu lub godów mógł zabić i wieprza:
Tak jemu naraz dola zaświeciła lepsza.

 Gdy między braćmi wynikną niesnaski,
  Gdy sąsiad zelży lub skrzywdzi sąsiada —
 »Bracia jesteście!« — wykrzyknie Rudawski —
  »Wszak się sąsiadom waśnić nie wypada«.
 I słowa jego, jak słoneczne blaski,
  Braciom wnet lica rozpogodzą gniewne,
I sąsiad złe naprawi tej chwili napewne.

 Zdarzy się nieraz, że we wsi ktoś chory,
  Spieszy z pomocą, jak posłaniec boży;
 Zanim z mieściny przyjadą doktory,
  Sam wnet opatrzy, sam okład przyłoży;
 Nawet do posług najniższych tak skory,
  Jak gdyby życie przepędził w szpitalu —
Widocznie miłosierdzie miał w każdziutkim calu.

 »Ludzie — tak mawiał — równi z przyrodzenia;
  Zwykły najemnik, książęta wyniośli
 Z adamowego wyszli pokolenia,
  Jak z pnia jednego pęki latorośli...
 Ale światłości potrzeba strumienia,
  W żywej nauce trza skąpać rozumy,
By chłop, że równy panu, poznał czar tej dumy«.

 I murowaną wnet szkołę wystawił,
  I dzieciom chłopskim książkę w rękę wciska,