Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/241

III.

MACIEJ KOSARCZYK.

 Są-ci mędrcowie, co wchłonęli w siebie
  Mądrość, zawartą w wszystkich księgach świata,
 Co gwiazdy zliczyć umieją na niebie
  I krople w morzu i one atomy,
  Wypełniające wszechbytu ogromy,
 Z taką łatwością, jakbyś trzasnął z bata,
Co widzą tam, gdzie innych wzrok jest niewidomy.

 Oni to właśnie, ci wielcy mędrcowie,
  Przez swoje szkiełka dostrzegli uczone,
 Że człek siermiężny — zwykle cham się zowie —
  Żadnej w swem ciele nie posiada duszy.
  Bo cóż — pytają — tę bryłę poruszy?
 Je to i pije, ciągnie pług lub bronę
Wraz z koniem, a na resztę zamknięte ma uszy.

 Trudno nie wierzyć; mózg nasz nie tak ostry,
  Placu tym mędrcom pewno nie dotrzyma;
 Więc broń swą złóżmy... Lecz, bracia i siostry,
  Chociaż ich prawdę przyjmiecie w pokorze,
  Tem, co wam w prostych dziś słowach przedłożę,
 A co własnemi widziałem oczyma
Przed czasem niezbyt dawnym, nie wzgardzicie może.