Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/243

137

TYPY

 Na zatracenia prowadzi manowiec
I strąca tam, gdzie piekło swe bramy rozwiera.

 Jam był szczęśliwszy — dlaczego? do rzeczy
  To nie należy... Dość, że chłop w swej biedzie,
 Która go nakształt siedmiorakich mieczy
  Nie poprzestaje kłuć z każdego boku,
  Tę moję nicość zawsze miał na oku:
 »Poradźcie — mawiał — kochany sąsiedzie,
Człek kłopot i strapienie spotyka co kroku«.

 Tak też i wówczas, gdy się żegnał z światem
  Maciej Kosarczyk... Mruk to był nad mruki.
 Własnego brata nie nazywał bratem:
  Zawsze surowy, jak pień w korze grubéj,
  I, jakby zawarł kamedulskie śluby,
 Zawsze milczący; trzeba było sztuki,
By słówko zeń wyciągnąć: bał się go, jak zguby.

 Nigdy na siebie, bywa, nie uważa:
  Żebrak, co marny swój żywot opędza
 Groszem, na który u wrótni cmentarza
  W mróz i zawieję, w deszcz i upał czeka,
  Więcej ma w sobie pozorów człowieka,
 Niźli ich miała ta chodząca nędza,
Choć mogła się ogarnąć za zboże z sąsieka.

 Nieraz, gdy wlókł się — ciap! ciap! do kościoła
  W podartych butach, w sukmanie, powrosłem
 W krzyż przepasanej, tłum dzieciaków woła,
  Śmiejąc się z niego: »W ostatki jedyny
  Byłby z was niedźwiedź! Są już grochowiny« —
 Tak szydzą jedni, a drugi: »przyniosłem,
By można was prowadzić, spory kawał liny...«

 Ale groch rzucaj o ścianę, a większy
  Zobaczysz skutek, niż na nim wywarły