Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/245

139

TYPY

 Raz tylko jeden wydał z swego wnętrza
  Głos, nakształt trzasku, jak to drzewo w boru,
 Gdy ręka burzy, nad myśl ludzką prędsza,
  Grubą mu gałęź odłamie; jak żmija,
  Gdy nadepnięta, w pion swe kręgi zwija,
 Skręci się wtedy i oko potworu,
Nabiegłe krwią, w powietrze, niby kołek, wbija.

 »Precz z mego domu! precz! precz!« tak na córkę
  Syknie, gdy hańbę swej córki spostrzeże;
 A gdy ta płacze, porwie za rozwórkę
  I, niby lekką kozicę, drżąc cały,
  Rzuci o ziemię, aż w drobne kawały
 Sprzęt się roztrzaskał: niby jakie pierze,
Tak szczypy się dębowe wokół rozleciały.

 I córka poszła z ojcowskiej zagrody,
  W świat wypędzona, a on znów się skulił
 W swą własną skórę, jak ten jeż; do kłody
  Znów był podobien i znów wgryzł się w rolę,
  Jak w kawał sukna wgryzają się mole,
 I ani popadł w gniew, ni się rozczulił,
I znów, jak głaz, przyjmował dolę i niedolę...

 Tak aż do śmierci... Wieczór coraz ciężéj
  Kładł się na sioło, kiedym wszedł do chaty,
 Gdzie snać już życie śmierci nie zwycięży:
  Kosarczyk leżał na sosnowem łożu,
  Zwiędły, jak oset, zdeptan na przydrożu,
 Z parą ócz, zblakłych, jak one bławaty,
Zostałe na ściernisku po sprzątniętem zbożu.

 Mrok izby chłopskiej blask rozszarpał słaby
  Żółtej gromnicy, a posępną ciszę,
 Od świecy żółtsze, przerywały baby,
  Za konających szepcąc modły głuche;
  Czasem brzęczącą usłyszałeś muchę,