Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/255

149

TYPY

 Niby król jaki, który tak w te pędy
  Cały świat zmieni, w wszystko złe ugodzi
 Twardą swą dłonią, że złe się rozpryśnie,
A szczęście nad wszystkimi, jak słońce zawiśnie...

 A ten, co takie wszechwładne ma ręce,
  Nie będzie chodził w pozłocistej szacie,
 Ale, jak Chrystus, król królów, w stajence
  Na świat ten przyjdzie, albo we warsztacie;
 Nikt go nie pozna w tej powszedniej męce;
  Choć jest kosztowny, jak złoto w dukacie,
 Będzie wyglądał, niby miedź, a przecie,
Jak z zorzy, tak zeń blask się rozleje po świecie.

 Głowę nad wszystkich będzie miał uczoną,
  Że gdy swe ucho przyłoży do ziemi,
 Usłyszy zaraz, co mówi jej łono;
  A gdy do góry spojrzy oczy swemi,
 Przeniknie zaraz tę górę złoconą,
  To wielkie niebo... Nad księgi mądremi
 W przeróżnych kołach całą młodość strawi,
A potem swą mądrością biednych ludzi zbawi.

 Ha! któż to zgadnie — Boże! chroń od pychy!
  Że ona nie jest tą wybraną matką?...
 Z drobnej gałązki, z jakiejś płonki lichéj
  Wszakże wyrasta silny dąb! Ostatkom
 Sił nie sfolguje; jak ten chłopski, lichy
  Koń, będzie w pługu chodziła, aż rzadką
 Z ziarna swojego wychowa roślinę,
Co bujnym spełni kwiatem nadzieje matczyne.

 Ona-ć, co prawda, może nie doczeka,
  Aby za sprawą synowskiego dzieła,
 Wyszła z tej doli, co łamie człowieka...
  Ale cóż ona? W biedzie się poczęła,