Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/259

V.

MARCIN SZAFRAN.

 Hodował laki, stawiał gołębniki,
  A ku sąsiadom z wielką był zazdrością,
 Że mieli żony, gdy on żywot dziki
  Musi prowadzić, co mu w gardle kością
 Staje, ostrzejszą, niż owe koziki,
  Któremi ptasie wystrugiwał domki...
 »Ha!« — mawiał nieraz z żalem i ze złością —
  »Mają z kim dzielić każdy kąsek kromki,
A człowiek to samotny, nakształt zmiętej słomki«.

 Był nieco rudy, nieco piegowaty,
  A pod oczami istne miał poduszki;
 Plecy okrywał w granatowe szmaty,
  Na szyi chustkę zawiązywał w różki,
 Niby jedwabną, przed dawnymi laty
  Gdzieś na jarmarku kupioną u żyda —
 Na podarunek dla jakiejś dziewuszki,
  Ale dziewczyna — z niemi zawsze biéda —
Odrzekła: »mnie płat taki na nic się nie przyda«.

 Bo trzeba wiedzieć, jako mój znajomy,
  Za młodu strasznym bywał »łapserdakiem«.
 Spódnik wywierał wpływ nań zbyt widomy,