Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/263

157

TYPY

 Znaleźć i na to, jako jest nie mało
  Przeróżnych lekarstw pomiędzy »narodem«.
 Chodził i chodził, ale, jak te rzeki
  W tył się nie cofną, żar nie będzie lodem,
Tak ona krew nie zginie pod tych powiek spodem.

 Ano i nieraz kiedy się zobaczy
  W małem lusterku, co przy sobie zawsze
 Nosił w zanadrzu, tak z wielkiej rozpaczy
  Wydaje mu się, że z dniem każdym krwawsze
 Są te powieki i że twarz się znaczy
  Coraz to bardziej piegami, że oto
 I ludzkie ślepie patrzą nań ciekawsze;
  Więc, aby skończyć z nieszczęsną »żorotą«,
Podąża do karczmiska — błoto, czy nie błoto...

 I z »mankolii« przytupuje nogą
  I rozmaite wyprawia przysiudy,
 Aż się kolana stykają z podłogą,
  Aż się na głowie włos rozwiewa rudy;
 Bije się w pięty i skroń marszczy srogą,
  Na szyi ciasną rozpina koszulę;
 Wyłupia oczy, drze się — bez obłudy,
  Szczerze, jak słońce; wydzwania piosnule,
Jak kocioł popękany lub świszczące kule...

 Jużci-ć w spokoju nieraz sam tłomaczył
  Swojemu sercu, ażeby też więcej
 Miało rozwagi; lecz tak już przeznaczył,
  Widno, sam Pan Bóg, het! od lat tysięcy,
 Bo Adam w Raju, gdy Ewę zobaczył,
  Tak-ci od razu, choć był bożym tworem,
 Mózg mu się zmienił, niby w mózg cielęcy:
  Nic, ino z Ewą siak i tak, wieczorem
I rano — wciąż przy swojej w miłowaniu skorem.

 Prawda że potem Pan Bóg się pogniewał
  I niby z raju wypędził Adama,