Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/283

 I.
 Tak jej rzecze w pożegnań godzinę,
  Tak jej rzecze ta matula stara:
 »Słuchaj, dziecko, »srybło« me jedyne,
  Na tym świecie jedna dla nas wiara,
 Jedno tylko na tym grzesznym świecie
  Jest dla biednych boże przykazanie:
 Żyć uczciwie!... O najdroższe dziecię!
  Niech ci słowo to za przykład stanie,
 Gdy ja, stara, na zawsze zaginę...«
Tak rzecze jej matula w pożegnań godzinę.

 I córeczka — żal się, Panie Chryste!
  Ciemne oczki w modry fartuch kryje;
 Jakby szła już na męki wieczyste,
  Tak wciąż płacze, tak chwyta za szyję
 Rodzicielkę, tak u stóp się kładzie,
  Tak całuje suche palców końce:
 »O nanusiu! wierna-m waszej radzie« —
  Tak powiada — »wierna-m, choćby słońce
 Na wiek wieków zagasło złociste...«
Tak żegna się córeczka, żal się, Panie Chryste.

 »Czas ci w drogę« — matula jej powie
  I płaczącą podnosi ze ziemi:
 »Wielkie państwa mają-ć już w narowie
  Polżyć sługę słówkami ostremi,