Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/286

180

JAN KASPROWICZ

 Więc widziało to słoneczko lube,
  Jak dziewczyna, siadłszy przy tym rowie,
 Snać jakowąś podjęła rachubę:
  Jakby ołów miała w onej głowie,
 Tak ku ziemi kwiecistej ją chyli,
  A źrenicą patrzy niby błędną:
 Juści-ć pewnie, że nie rój motyli,
  Ni te trawki, które w kurzu więdną,
 Tak skazały na senną zagubę
Myśl dziewki, którą widzi to słoneczko lube.

 Czasem tylko ruszy się, by kosę,
  Co na oczy z pod chustki jej spływa,
 W tył odgarnąć, lub te nogi bose,
  Zrumienione, niby cegła żywa,
 Od głodnego uchronić komara;
  Czasem ręką te piersi otuli,
 Co się gwałtem, jak róż białych para,
  Wychylają z pod grubej koszuli —
 Czasem otrze łez kapiącą rosę,
A czasem znów się ruszy, by odgarnąć kosę.

 Hej! dziewczyno! ty biedna sieroto!
  Czemuś w taką popadła zadumę?
 Czemu słońca promieniste złoto
  Trzyma zdala od ciebie tę kumę
 Dobrych ludzi, oną radość świętą?
  Czemu łan ten, co z uśmiechem czeka
 Na tę chwilę, śród znojów poczętą,
  Kiedy nad nim zalśni sierp człowieka,
 Nie napełni i ciebie ochotą?
Odpowiedz mi, dziewczyno! ty biedna sieroto!

 Czy żałujesz tej nędznej izdebki,
  Co w odrobkach tyle sił twych waży,
 Ile nawet chłop, jak dąbczak, krzepki,
  Nie nastarczy kiesie gospodarzy?