Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/293

187

NA SŁUŻBIE

 W tej podróży, co kończy się w grobie...
Dziewczyno! wstań! Nadzieja stanęła przy tobie...

 Wstań!... Kto Bogu powierza swe losy,
  Do piekielnych zejść może czeluści:
 Wszak anioła mu przyślą niebiosy,
  Co go z oka już nigdy nie spuści!
 Przez krzemienie, przez ciernie, padalce
  Kroczyć będzie, by kryształ, nietknięty,
 I zwycięży, jak rycerz, w tej walce,
  W Imię Boga z odwagą poczętéj,
 W końcu złota mu światłość te włosy
Otoczy, kto powierzył Bogu swoje losy...

 Idź! Słoneczko już dawno w tej stronie,
  Gdzie to, mówią, tak wielkie są wody,
 Że pół świata w nich łatwo utonie!
  Toć i z naszych niejeden człek młody,
 W poniewierkę idący, w tej głębi,
  Niby śledzik lub płotka, zaginął...
 Idź! Wszak wietrzyk po trochu już ziębi,
  Już piekący ten ogień przeminął,
 Powój zamknie niedługo swe wonie —
Idź! Słonko już się skłania ku nadmorskiej stronie.

 Z kolan, widzę, ostatki tej kromki
  Zgarniasz lekko na jaskry i dzwonki
 Dla tych ptasząt, co małe swe domki
  Wiją w życie... Przylecą skowronki
 I kruszyny do gniazdka poniosą
  I nakarmią pisklęta i potem
 Znów się wzbiją ku jasnym niebiosom
  I zanucą o sercu twem złotem
 Taką piosnkę, aż zmięknie Pan gromki:
Tak! widzisz! tyle zrobią resztki twojej kromki.

 Idziesz... Drobny na łokciu tobołek,
  A rękami sięgasz między zboże