Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/294

188

JAN KASPROWICZ

 I listeczek po listku z tych czołek
  Modrych habrów obrywasz. Jak łoże,
 Wielkie łoże, zasłane puchami,
  Od wietrzyka tak puszą się żyta:
 Hej! dziewczyno! czyż ciebie nie zmami
  Łan puszysty, byś nie szła, zakryta
 Aż po oczy, bez piosnki, jak kołek?
Nie cięży-ć nic, a! chyba ten drobny tobołek.

 Wznosisz głowę i słuchasz. — To w żytku
  Makolągwa »pięć-kolan« zapiała,
 Będzie sprzętów, tak wróży, do zbytku,
  Dożyneczki wyprawi wieś cała,
 Na dożynki powrócisz, więc łezki
  Poco w oczach tak świecą ci jeszcze?
 Oczy twoje, jako kwiat niebieski,
  Kiedy z góry upadną nań deszcze!
 Przy zabawie wrócisz i wypitku —
O! słuchaj! tak ci wróży makolągwa w żytku.

 Prawda! prawda! wiadome jej żale!
  Luby poszedł na kraje, na dzicze...
 Stary rzekł mu od razu: »Ja-ć wcale
  Tego sobie, mój synu, nie życzę,
 Że-ć do dziewki tej ślepie się tulą!
  Czy ja na to harował, by w domu
 Mieć synowę z podartą koszulą?
  Ba! co nie ma się skłonić nikomu
 Przede ślubem, bo ojciec... Tak! w kale
Zrodziła się zbyt grzesznym...« Wiadome więc żale.

 I upatrzył dla niego już inną.
  Ale z chłopca jest kawałek ćwika:
 »Mam ja rzucać, tak rzecze, niewinną,
  Której nic się tu złego nie tyka?
 A! tatusiu! powiedzieć wam muszę,
  Jako żadnych majątków nie pragnę,