Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/295

189

NA SŁUŻBIE

 Gdy w niewolę trzeba oddać duszę!
  Kocham Jagnę i będę miał Jagnę!
 Chociaż pójdę za wodę, za płynną —
To nic!... Wy już dla siebie upatrujcie inną«.

 I tak poszedł... A w chwilę żegnania,
  Na zapłociu, za czarną stodołą,
 Tak się ku niej wciąż słania i słania,
  W pas ją chwyta i rękę jej gołą
 Prawie gryzie z czułości i w ramię
  Zęby wciska i całuje piersi
 I powiada: »Me serce nie kłamie!...
  Bądźmy zawsze między sobą szczersi,
 Niż ten gołąb, co tak się ugania
Za swoją...« Tak jej rzecze luby w czas żegnania.

 »Idę — mówi — z innymi na światy,
  Bo żyć nie chcę na łasce ojczunia;
 Wrócę — wrócę do ciebie bogaty,
  A ty czekaj tak czysta, jak runia
 Na jagniątku, jak bzowa jagoda...«
  Ile wtedy wylała łez rzewnych —
 Tak jak teraz — ta dziewczyna młoda!...
  »A napiszesz?« — zapyta... — »Do krewnych
 Juści listek nie dojdzie skrzydlaty,
Do ciebie tylko, droga, przewędruje światy...«

 Przestań płakać... Już w czerwieni słońca
  Całe miasto przed tobą się pali:
 Do podróży dobiegłaś już końca;
  Jeszczeby cię te państwa złajali,
 Że łzy lejesz u służby poczęcia!
  Niech cię o nic nie boli już głowa,
 Tylko białą bądź, jak ruń jagnięcia,
  Tylko czystą, jak jagoda bzowa!
 Broń się sama, bo rzadki obrońca
W tem mieście, co gorzeje, patrz! w czerwieni słońca.