Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/299

193

NA SŁUŻBIE

 I na skobel zamknęła dobytki,
  I, zrobiwszy znak krzyża na czole,
 Dalej w drogę... Nie bierz mnie na pytki,
  Miły bracie! Przemilczeć już wolę,
 Jak się biedna mitręży Salucha,
  Jak-ci nieraz aż po pas zapada
 W zaspy śniegu, jak w te ręce chucha,
  Jak na każdym prawie kroku zdrada;
 Tak jej myli drogę czas ten brzydki —
Jak szła, na skobel nędzne zamknąwszy dobytki.

 Ranek rozlał światła jasne smugi
  Ponad miastem dokoła, dokoła,
 Kiedy stara po męczarni długiéj
  Wypoczęła w pośrodku kościoła.
 Przed ołtarzem ksiądz odprawiał jutrznię;
  »Magnificat« ryknął lud zebrany,
 Sygnaturka w srebrny dźwięk i hucznie,
  Aż drży kościół, odgrzmiały organy,
 A jak rolę krają ostre pługi,
Tak mrok świątynny pruły jasne światła smugi.

 Rosło serce, rosło, jak w tej dzieży
  Na chleb ciasto, a z duszy głębokiéj
 Modlitewka za modlitwą bieży,
  Tak-ci tryska, jak żywe potoki...
 Dziwno nawet samej komornicy,
  Skąd jej tyle we wnętrzu modlitew,
 Dziwno, dziwno, że boleść Dziewicy
  W tym ołtarzu nie kraje, jak brzytew,
 Że jej smutek na sercu nie leży,
Że serce tak jej rośnie, jak to ciasto w dzieży.

 Widno, Pan Bóg sprowadził kobiecko
  Na rozkosze — szczęśliwe i zdrowe
 Odnalezie w tem mieście swe dziecko...
  I podniosła do góry swą głowę