Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/301

195

NA SŁUŻBIE

 Tam przeminą straszne niepokoje...
I poszła do kościoła, skurczona we dwoje.

 I tak znowu przed ołtarzem klękła,
  Przed ołtarzem Matuchny Bolesnej,
 I w łzach gorzkich, jako grzyb ten, miękła
  Nad goryczą swej doli niewczesnej.
 I już teraz Panienka Najświętsza
  Tyle miała boleści na twarzy,
 Tyle smutku lała jej do wnętrza,
  Że ją całkiem tym ogniem poparzy,
 Że nie wiele, aby żółć jej pękła —
Tak było jej, gdy przed tym ołtarzem uklękła.

 »A! zgorszenie do domu przyniosła!
  Wypędziłam!« — i aż ściska pięście! —
 Na mą hańbę i swoją-ś wyrosła,
  Ty zła córko! na wielkie nieszczęście!
 Lepiej było utopić cię w bagnie,
  Śród pustego porzucić manowca!
 Byłaś niby, jak to czyste jagnię,
  A dziś jesteś, jak parszywa owca!
 Miałam ciebie za bożego posła,
A tyś mi dziś zgorszenie do domu przyniosła!

 Już cię nie chcę ujrzeć na swe oczy!...
  Nie!... Poczeka, stanie pod kościołem!
 Będzie patrzeć, jak ten lud się tłoczy...
  Może przyjdzie... Wtedy słowem gołem
 Krzyknie: Suko!... O nie! nie! na szyję
  Jej się rzuci rękoma obiemi
 I wyjęknie: »Czyjeż grzechy, czyje,
  Postawiły ciebie między złemi?...
 O nieszczęsna! tak mi coś się mroczy,
Że prawie cię nie widzę na te moje oczy!...«

 A w kościele, pod chórem, gdzie stary
  Jest katafalk, z prostych desek zbity,