Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/303

197

NA SŁUŻBIE

 Patrz, jak twarde rozściela się łoże
  Dla tych grzesznych, co siły wszystkiemi
 Żyć pragnęli, a idą na skony,
Zbierając z niewłasnego ziarna krwawe plony...

 Tak mówiła ta dziewczyna młoda,
  Tak-ci słodkie miała przedsięwzięcia:
 »Będę czystą, jak bzowa jagoda,
  Będę białą, jako ruń jagnięcia!
 Prędzej zgaśnie to złote zaranie,
  Prędzej słonko zaginie na niebie,
 Nim zapomnę twoje przykazanie,
  Nim zapomnę, o nanusiu, ciebie!«
 A tu słonko świeci, jak uroda,
Zagasła tylko w wnętrzu ta dziewczyna młoda.

 Szło jej w służbie ze wszystkiem, jak z płatka,
  Grosz niejeden płynął do kieszeni;
 Miała z tego swoją radość matka,
  Że córeczka z pismem się nie leni,
 Że przy piśmie o starej pamięta
  I co nieco pośle na pociechę,
 To okrycie, to pieniądz na święta,
  By też szczęście weszło pod jej strzechę,
 By nie czuła nędzy do ostatka —
O wszystkiem tem pamięta... Tak jej szło, jak z płatka.

 Do lubego, co poszedł na kraje,
  Za to morze, za te sine fale,
 I w liścikach kochać nie przestaje
  I w liścikach wynurza swe żale,
 Swe nadzieje i swoją tęsknotę,
  Szle-ci słówka na białym papierze:
 »O mój luby! serce moje złote!
  Niech cię Pan Bóg w tej obczyźnie strzeże,
 Myśl o tobie sypiać mi nie daje« —
Tak pisze do lubego, co poszedł na kraje.