Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/318

212

JAN KASPROWICZ

Żyto nawet nam rodzą moczary,
 Gdy grunt żyzny dał innym poślady.

Hej! bratowa! tyś panią w tym domu!
 Żyto nawet nam rodzą moczary;
Nie szczędzilim chudoby nikomu,
 Nie poszczędzim i tobie ochfiary:
Gospodynią tu będziesz bez sromu —
 Jeszczeć wszystkie nie wyszły talary.

Hej! bratowa! nie żałuj warkoczka,
 Gospodynią tu będziesz bez sromu!
Ze łzy jasnej obetrzyj te oczka;
 Źle-ć tu u nas nie było nikomu,
Wszak brat starszy nie żaden zawłoczka,
 Uszanuje bratowę w tym domu...«

Otworzyły jej wszystkie się dźwierze —
 Wszak brat starszy nie żaden zawłoczka —
I bratowa szczęśliwa w tej mierze,
 Nie żałuje czarnego warkoczka;
Przy dobytku porasta wciąż w pierze,
 Tak się sierdzi w chałupie, jak kwoczka.

Cieszy brat się ze serca — ej! cieszy,
 Że bratowa porasta wciąż w pierze —
»Szczęście«, mówi, »tak bardzo nie spieszy,
 Nie każdego za karczek tak bierze,
Lecz tu, widno, jak w miękkiej kaleszy,
 Tak jest dobrze Poluchnie w tej mierze«.

»A! braciszku!« powiada, »bacz na to,
 Niech jej będzie, jak w miękkiej kaleszy;
Niechaj zawsze ma u nas swe lato,
 Z jej radości i człek się ucieszy;
Nam nie trzeba się liczyć ze stratą,
 Nie nosimy dziurawej bekieszy...«