Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/321

215

DWAJ BRACIA RODZENI

Żaden rozum już dzisiaj nie zbada,
 Czy to nasze, czy jego, bratowe?!...

Nie ma-ć plugu dziś jeszcze w tej ranie,
 Ale żaden już rozum nie zbada,
Co się jutro w chudobie tej stanie,
 Gdy braciszek tak ciebie zagada:
»I ja ślubne zgotuję posłanie,
 I mnie cosik tęsknica opada...«

Gdy braciszek zagada tak ciebie:
 »I ja ślubne zgotuję posłanie,
Człek samotny, jak robak się grzebie«,
 Cóż się wtedy w obejściu tem stanie?
Jak ten złoty miesiączek na niebie,
 Ni dwie sługi tu będą, ni panie!...

O jedyny! o droższy nad życie!
 Nad ten złoty miesiączek na niebie!
Człowiek wstaje o rannym już świcie,
 Jak ten robak, tak do dnia się grzebie.
A nie wiada, na czyje obycie,
 A nie wiada, ku czyjej potrzebie...

O jedyny! o luby! o słodki!
 Nie wiadomo, na czyje obycie
Człowiek nieraz, jak marne stokrotki,
 Mięknie w deszczu przy owsie, przy życie;
Nie wiadomo, dla kogo człek wiotki —
 Człowiek słaby ma wstawać o świcie.

Nie wiadomo, dla kogo w tym skwarze
 Ma się człowiek, słabiuchny i wiotki,
Jak słonecznik, tak suszyć!... Zaparzę
 Ledwie jagieł z okrasą, już plotki,
Że nie swego pieczenie wej! smażę —
 O jedyny! o luby o słodki!...