Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/328

222

JAN KASPROWICZ

Psów z obroży — zwężałeś obrożę,
 Gdy pies warknie na biedne te ludzie.

Wszedł do ciebie komornik w swej biedzie,
 Tak ty zaraz zwężałeś obrożę —
»A do nogi«, tak na psa, »sąsiedzie!«
 Tak do człeka — »cóż słychać na dworze?
Trzeba koni? brat zaraz pojedzie;
 Trzeba grosza? ot skrzynkę otworzę!«

Jesteś w mieście, bywało, nie rzadko
 Ktoś zapyta: »Czy kumotr wnet jedzie?
Mam tłomoczek...« »Da! kładźcie, sąsiadko!
 Jakoś nam się z tem wszystkiem powiedzie,
Niby stolik tak droga jest gładką —
 I wy siądźcie... tu! przy mnie! na przedzie«.

Tak się zdarzy, że we wsi ktoś chory,
 Już ty: »Droga, jak stolik, jest gładką,
Trzeba zaprządz, trza przywieść doktory...«
 Z ludźmi zawsze, jak z ojcem, jak z matką,
Nie chadzałeś na kłótnie i spory —
 Żyłeś w zgodzie z sąsiadem, z sąsiadką.

Starszy bracie! miej spokój w tej ziemi,
 Jakoś w kłótnie nie wchodził i spory!
Jakoś łzy się nie poił krwawemi
 Sprawiających odrobki, jak zmory.
Wszak, mówiono, z sieroty biednemi
 Dzieliłbyś się i krową z obory.

Hejże! krwią ty z własnego się ciała
 Byłbyś dzielił z sieroty biednemi!
Czemu śmierć cię tak rychło zabrała?
 Snopki-ś zrzucał rękami skrzętnemi,
Na klepisku twa skroń się strzaskała,
 Abyś znalazł wytchnienie w tej ziemi!«