Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/338

232

JAN KASPROWICZ

Brały człeka na tłustość jej pyska —
 Opływała tak Polka w okrasie...
Świetny sądzie! brat starszy z klepiska
 Całą garścią brał ziarna i ptasie
Brzuchy, mówię, wypychał... Niech ciska,
 Kiedy zechce, ze swego, lecz zasię —

Zasię, mówię, jest bratu do ziarna,
 Co ni jego ni moje!... Niech ciska,
Gdy się rozdział już stanie... Hm! parna
 Była wtedy godzina... Ludziska
Gdzieś na polach... Żoneczka, jak sarna,
 Pogoniła do miasta... Zbyt blizka

Juści nie jest ta droga... Coś kaczek
 Wzięła z sobą żoneczka, jak sarna,
Czy koguta na sprzedaż — przysmaczek
 Jest to niby żydowski... Tak! skwarna
Była-ć chwila... Jak nędzny robaczek,
 Człek się pocił, jak glista przemarna...

My w stodole, powiadam młócili...
 Człek się pocił, jak nędzny robaczek...
Wtem w sąsieku mój mały zakwili,
 Tak zaskwierczy, jak koło od taczek:
Firut! firut!... Brat starszy w tej chwili
 Rzuci cepy: »niedoszły chrześniaczek!

Mój Walosik!...« tak woła... »mój złoty!...
 Firut! firut!...« Tak starszy tej chwili
Z bachorzątkiem się ciaćka... »Roboty
 Byś się trzymał«, powiadam; »wybili
My ćwiercinę zaledwie... aż poty
 Cieką ze mnie, a ten się tu mili...

Jakiż będzie zarobek dziś czysty?
 Ziarna ledwie z ćwiercina, a poty