Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/340

234

JAN KASPROWICZ

Niech, urzędzie! ratują od złego
 Oneć boże anioły! To jedno —

Tak! powiadam, to jedno: Polusze
 Rzekłem w czas jej, powiadam: »Od złego
Niech ratują anioły mą duszę!...«
 Tak jej rzekłem — »nie wezmę innego
Do kościoła... dyć! brata wziąść muszę
 Do chrzestnego obrzędu świętego!...«

Przyszedł czas jej... Tak!... zległa... na lato...
 Juści, mówię, że brata wziąć muszę
Do kościoła... »A! pewnie!« tak na to
 Poluchniczka... »znać, w głowie masz prószę,
Zamiast mózgu... Jaguchę pękatą
 Weź do pary!... idź, powiedz Jagusze!...

Idź!... kumoszko! jej powiedz!... Idź! kumie!
 Powiedz bratu... Weź Jagnę pękatą!...
Pewnie jeszcze »Walosik?...« Rozumie
 Głupi! chłopski!... a toć to zatratą
Będzie dziecka, gdy w paniątek tłumie
 Będzie w szkołach — a przecie jest na to!

Mówię tobie, o Boże mój święty!
 To dla dziecka zatratą gdy w tłumie
Paniąt gruchnie: »Walenty bez pięty!...«
 »Ha! ha!« szydzi Poluchna... »jak w szumie
Tak wciąż będzie pomiędzy panięty
 Twój synalek... O chłopski rozumie!...

»Walek — chłopski synalek!...« Mój Boże!
 Tak wciąż szumi pomiędzy panięty...
»Co? Walochu! chcesz grochu? chcesz może?...
 Walosiczek! grosiczek już ścięty!...
Hę? Walosik? chcesz cosik?...« Niech złożę
 W grób się raczej, ty głupcze przeklęty!...