Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/341

235

DWAJ BRACIA RODZENI

Nie pozwolę na śmiechy... ha! w grobie
 Raczej«, mówi Poluchna, »się złożę,
Niż tak synka własnego ozdobię...
 Będzie Kazio!... Kaziunio!... We dworze
Jest też Kazio... Kaziunio... w osobie
 Swojej własnej pan Kaźmierz!... mój Boże!...«

Tak!... wyciągnie Poluchna z pierzyny
 To maleństwo: »pan Kaźmierz w osobie
Swojej własnej!« — powiada... »Jedyny!
 Słodki!« mówi, »na honor i tobie«,
Mówi, »wyjdzie i dziecku, gdy chrzciny
 Z ekumonem wyprawisz... Chudobie

Twojej będą«, powiada, »honory,
 Będzie zaszczyt dla dziecka, gdy chrzciny
Też tak z pańska wyprawisz...« Na bory
 Tak! na lasy tej samej godziny
Było wygnać oboje, psie twory!
 Ona sukę z szczenięciem... Hm!... winy —

Mojej winy w tem niema... Na cztery
 Było wygnać je wiatry, psie twory!...
Tak!... poszedłem do pana Mizery —
 Juścić pany są takie rozpory —
I powiadam: »tak! panie, ze szczeréj
 Niby prośby to słowo: dał choréj,

Mówię, Pan Bóg żoneczce co nieco —
 Trzeba ochrzcić... więc mówię ze szczeréj
Niby prośby: tak! mówię, że lecą
 Niby wiórki, gdy ostrze siekiery
Niby drzewa dopadnie; z kobiecą«,
 Niby mówię do pana Mizery,

»Tak samiutko, powiadam, jest dolą —
 Tak! jak z drzewem jest z dolą kobiecą: