Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/349

243

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 Na niejedno poskładał się łoże
  I nie jednej doznawał podniety;
  Lubił zajrzeć do książki, gazety,
 Grosz niejeden sam na to poświęcał;
  Na weselu lub chrzcinach do fety
 I wesołej uciechy zachęcał
I sianem się, o pomoc gdy szło, nie wykręcał.

 Gdy był dzieckiem, marzyli ojcowie,
  Jakby z niego uczynić księżula;
 Wszak to w chłopskim już leży narowie,
  Że ksiądz nawet godniejszy od króla.
  Ale Ignaś, jak hula, tak hula:
 Za pazuchą z półłokciem kiełbasy,
  Którą wciska mu dobra matula,
 Miast do szkoły — na łąki i lasy,
Motyle goni barwne i spłasza bekasy.

 Godzinami przyglądał się w mlecze
  I w te jaskry, co po ścieżkach rosną;
 Patrzał w strumień, co cicho tak ciecze
  I tak szemrze, snać piosnkę żałosną...
  Słuchał żyta, co, nim kłosy posną,
 Pobielałe i ścięte na wieki,
  Gwarzy z słońcem, z błękitem i wiosną —
 Hej! zapewne, że czas niedaleki,
Gdzie ziarno mu wysuszą bezlitośne spieki.

 Zimą, w wieczór, siadał na przypiecku,
  Oko wieszał na wargach babusi,
 Kiedy stara opowiada dziecku
  O tej zmorze, która chłopów dusi,
  O tym dawnym dziedzicu, co kusi,
 Co nie znalazł za krew ludu ciszy
  Poza grobem i błąkać się musi,
 Aż lud biedny żal jego usłyszy,
Przebaczy mu, choć przezeń we łzach ledwie dyszy...