Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/352

246

JAN KASPROWICZ

  »Mądry Ignac« do izby, obory
 Z rozchodnikiem lub kwieciem lipowem —
  Miał tych leków zawsze całe wory —
 »Mądry Ignac«, mówiąc jednem słowem,
Był końcem i początkiem w tem życiu wioskowem...

 II.
 »Chcesz, posłuchaj... Ale może wódki
  Kieliszeczek?... Daj-no butelczynę,
 Jędruś, z szafki!... Tak, trochę na smutki,
  Tak, na troskę, na czarną godzinę!...
  Więc po latach nareszcie w gościnę
 Do starego przyszedłeś zagrody;
  Czas przemienił i naszą wioszczynę —
 Z nim nie żarty... No, włóczęgo młody,
Na zdrowie!... mało warta, choć lepsza od wody...«

 I w źrenice mi spojrzy z uśmiechem
  I pogładzi mnie ręką po skroni!
 »Toć to wypić pewnie nie jest grzechem« —
  I kieliszkiem w kieliszek zadzwoni,
 Że aż kilka kropelek uroni —
 »Człowiek darmo chce udawać zucha;
  Młodość znika, nie dognasz w sto koni,
 Jak wiatr jaki, tak przed tobą dmucha:
By trochę się orzeźwić, dobra-ć jest siwucha...

 W dzień Szkaplerznej słyszałem z ambony,
  Gdym był w Sielcu na wielkim odpuście,
 Że wynalazł ją anioł strącony
  I rozpala nią piekła czeluście,
  Że trza wołać: »szatany! nie kuście!«
 Gdy się taka przybliży ponęta...
  On, jegomość, wyglądał coś tłuście,
 Pewnie wino... Ale rzecz to święta...
Ja myślę, że kropelki Bóg nie popamięta.