Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/356

250

JAN KASPROWICZ

 Ledwie człowiek ze snu się przebudzi,
  Już pigułki gotują mu słone:
  Ten-ci przyjdzie i wrzeszczy, że one,
 Niby gęsi, polazły mu w szkodę,
  Ów-ci znowu nasyła mi żonę,
 A ta szczeka, że pod jej zagrodę
Podeszło moje krówsko... Bij grom w taką modę!...

 Człek gdzie stąpnąć dalibóg! dziś nie wie,
  Żeby czasem nie zgiąć cudzej trawki;
 Choćby w gardle piekło cię zarzewie,
  Pić strach prawie z sąsiedzkiej sadzawki;
  Wszyscy dzisiaj — to jakby pijawki,
 Co chłeptliwie ssają krew czerwoną;
  Jako kruki, jak te czarne kawki,
 Gdy obsiędą mierzwę porzuconą,
Tak wszyscy dziś ohydy mają pełne łono.

 Do chałupy nie wchodzi bogactwo,
  Choć się każdy do koszuli poci;
 Choć z wądolców wygnali już ptactwo,
  Choć na murszach pszenica się złoci,
  Nikt tak jakoś nie dojdzie do kroci...
 Postawili cukrownię... niech kaci!
  Wnet cukrownia wszystkich ogołoci;
 Sadzą ćwikłę, chłop na ćwikle traci,
Mozołem się i trudem obcy parch bogaci.

 Bo ci z naszych — to pożal się Boże!
  Jakby jakieś się licho uwzięło...
 Ani to się wygrzebać nie może,
  Tak po uszy w bagnisku zabrnęło...
  Jak te kłosy, które złe podcięło,
 Tak marnieją te nasze szlachciury!
  Żeby-ć jeszcze to samo ginęło,
 Ale to-ci, jak liście wichury,
Rzucają tak na pastwę dziś i chłopskie skóry.