Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/361

255

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 Wyprawili wielkie egzekwije;
  A nad grobem miał nasz ksiądz kazanie;
 Tak-ci gadał, że wej! już nie żyje
  Dobroczyńca; że za tysiąc stanie
  Taki człowiek pobożny, aż panie
 Wszystkie w ryki, chłopy bo jak chłopy...
  Że dla ludu był, jak plastr na ranie,
 A że nie szedł z pomocą w te tropy,
To czasy, mówił, winne, co są, jak roztopy.

 Też-ci dalej powiadał, że czasy
  Winne temu, gdy ziemi kawałka
 Pan utrzymać nie może, gdy lasy
  Tak, jak ludzie, padają; że całka
  Boża wola w tem wszystkiem. »To gałka
 Taka losów« — pamiętam wyrazy —
  »Nam przypadła«, powiedział, »Pyszałka,
 Co się Bogu sprzeciwia, jak płazy
Bóg zdepce! On bo pańskie wypełniał rozkazy.

 Więc też Pan Bóg go przyjmie do siebie«,
  Mówił proboszcz... Z księdzem nie ma spierki,
 Ale gdy-ci, tak prawił, na niebie
  To się naraz, kiej te czarne derki,
  Pokazały chmurzyska, a świerki
 Aż trzeszczały, zerwał wiatr się taki...
  Pewnie niema w tem prawdy iskierki,
 Ale starzy to mówią: »złe znaki,
Po duszę przylatuje kusy ladajaki...«

 Były też tam — człek to się aż wstydzi,
  By pomyśleć o tej rozgardyji,
 Cóż dopiero, kiedy sam to widzi?! —
  Jakieś panny, pewnie warte kiji,
  Choć-ci w złotych łańcuchach na szyi
 I w jedwabiach, aż się w oczach ćmiło...
  Powiadali, że aż z Wenecyi