Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/362

256

JAN KASPROWICZ

 Czy tam skądsiś to licho przybyło —
Wiedziałem, dziś się w głowie już mi pomyliło...

 Miały pono mieć tam coś z teatrem;
  Pany zawsze-ć dziwowiska lubią;
 To-ci pędzą, jak podszyte wiatrem,
  Na kraj świata, krwawy pieniądz gubią;
  O aktorki to się nieraz czubią,
 To się nawet strzelają, powiada
  Wojtek Szczerba, ten lokaj... Niech skubią
 Swoją skórę, gdy chcą — trudna rada,
Lecz grosz marnować polski, pewnie nie wypada.

 Owe-ć panny, to aż biły strachy,
  Jak-ci wrzeszczeć, łamać rąk nie zaczną,
 Targać włosy, drzeć na sobie łachy,
  Wygadywać swą mową dziwaczną...
  Człek to widział jeno rzecz rozpaczną,
 Lecz Kociński, dzierżawca Zakrętu,
  Co to młodość miał, powiada, znaczną,
 Z Galibardym spalił Rzym do szczętu,
Tłumaczył, że to wszystko gwoli testamentu.

 My patrzali, a tu one-ć damy
  Pokazują jedwabie i złota:
 »Wej! wej! wszystko to od niego mamy,
  To sprawiła nam jego szczodrota!« —
  »Hańba wielka taka psia robota«
 Rzekł Kociński, gdy to nam tłumaczył;
  Jedna nawet, obrzednia niecnota,
 To krzyczała: »on-cić o mnie baczył,
We winie mnie wej kąpał, marcypanem raczył«.

 A zaś inna, to-ci istna zgroza!
  Prowadziła dwoje niebożątek
 I biadała, idąc wedle woza,
  Że to jego i że ma pamiątek