Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/369

263

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 Na swych dziadów i żony mogile,
Położę słabe kości i tu spocznę mile...

 Ale byłem też ciekaw, co powie
  Mój wyrostek na podobne rzeczy;
 Zawsze-ć lepiej, pomyślałem w głowie,
  Że się dusza jakoś ubezpieczy,
  Bo tak wziąwszy na rozum człowieczy,
 To-ci nieraz od jabłoni zdala
  Pada owoc, pełen zgniłej cieczy,
 Więc go wołam: »Jędruś! od Bergtala
Był Blum tu, kupić schedę i gieszeft zachwala«.

 A tu chłopiec spojrzy na mnie łzawie —
  Już to oczy ma po mej kobiecie,
 Panie świeć jej! — i aż stęknie prawie:
  »Co? tatusiu! i wy sprzedać chcecie?
  Tak ja na to: »cicho, moje dziecię,
 Widzisz, dzisiaj człek, jak ryba w matni:
  Widzisz, dzisiaj ciężko jest na świecie —
 Będziesz trzymał, choć sprzedać popłatniéj?...«
»Tatusiu«, on mi rzeknie, »aż do krwi ostatniéj...«

 Ale prawda!... kiedy serce pełne,
  To staremu tak się wszystko pląta,
 Jakbyś widział rozczochraną wełnę —
  Owoż o tem granica dziesiąta
  Powiadała, że pan swego kąta
 Tak nie odda na pastwę; że będzie
  Mógł się dalej gnarować; że sprząta
 Niezłe żniwa i że w pierwszych rzędzie
Z pewnością, gdy tak pójdzie mu dalej, zasiędzie.

 I szło nieźle... Założył mleczarnię,
  Z Holandyi bydła nasprowadzał,
 Bo to nasze to wygląda marnie —
  Człek sam nieraz swe krówska okadzał
  Na Trzech-Króli, tak jak ksiądz doradzał,