Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/370

264

JAN KASPROWICZ

 Ale jakoś napróżno... Cud boski!
  Szwajcarami folwark poobsadzał,
 Że mówili: »Ej, ten graf Borowski
Wykupi niezadługo cały klucz ojcowski!...«

 Aż tu naraz — ludzie węch-ci mają,
  Jak psy gończe — w okolicy gruchnie,
 Że baumajstry do dworu zjeżdżają,
  Że graf nie chce mieszkać w starem próchnie,
  Że dwór słaby, lada wiatr go zdmuchnie,
 Że za mały na pańskie dostatki;
  Że się dziedzic zakochał w córuchnie,
 Wiesz, tej starej, obrzękłej sąsiadki,
A ta jej, mówią, nie chce dać do takiej klatki.

 Budowali... Człeka strach aż bierze,
  Jak ten pałac pod ręką wyrastał;
 Te-ci okna! te mosiężne dźwierze —
  Jak w kościele... Graf pieniędzmi szastał,
  Bo to, mówił, taki czas dziś nastał,
 Że gdy idzie o tak wielkie dzieło,
  Człek nie na to, by się skąpstwem chlastał...
 Budowali-ć... Dobrze się poczęło,
Lecz źle się miało skończyć: wszystko licho wzięło...

 Szkoda grafa... Niezły to był człowiek
  I na chłopów, jak Kociński gada,
 Nie spoglądał z pod wyniosłych powiek;
  Lecz dzierżawca mówi: »trudna rada;
  Przeznaczenia nikt-ci nie wybada,
 Jednak widną to idzie koleją,
  Że wrodzona słabość ich opada,
 Że jej pany zwalczyć nie umieją:
Gdy nie tak, to inaczej, lecz zawsze marnieją...«

 Co się dzisiaj z nim stało, nie wiedzieć;
  Jedni mówią, że w zamorskie kraje