Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/371

265

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 Gdzieś wyjechał; inni, że ma siedzieć
  Tam w Poznaniu i do gazet daje
  Swoje pisma. Wiesz, rozum ustaje:
 Jednak, choćby z kilku zagonami —
  Szczęście-ć zawsze w roli jeszcze pszaje —
 Winni tacy pozostać i z nami,
Jak z bratem brat, tak harać, a nie być — grafami.

 Przecież mają nauki co nieco,
  Przyzna im to każdy, oczywiście;
 Więc też dobrze, gdy chłopa oświecą,
  Tak od serca, nie na swe korzyście...
  Drżą-ci nieraz, jak na drzewie liście,
 Bo gdzie haczyk, tam się też zahaczy
  Człowiek łatwo... Lecz tu, wyraziście
 Mówię, na co?... Niech robią inaczéj,
I chłop ma miękkie serce i wszystko przebaczy...

 Że z ich winy lud wycierpiał dużo,
  Toć to prawda, wiesz, jak świat jest stara.
 A i teraz z tą ostatnią burzą,
  Co tak przyszła znienacka, jak mara,
  Dobrześ widział: na wargach ci para
 Zamarzała, jak biedni ludziska
  Opuszczali czworaki; talara
 Pewnie nie miał z nich żaden, a rżyska
Naokół — nigdzie pracy zdaleka ni zblizka.

 Mikołaja przyjąłem do siebie,
  Bo to, widzisz, przyjaźń od młodości;
 Choć się człowiek sam zaledwie grzebie,
  Gdy gość w domu to i Bóg zagości...
  On-ci nigdy w wielkiej obfitości
 Niby nie żył, więc biedę przetrzyma,
  Tak myślelim. Ludzie, jak my, prości
 Lada czem się obędą. Niech zima
Przeminie, to i pójdzie, o to troski niéma.