Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/375

269

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 Nie dziwota, takowa osoba
  To, jak cudo, każdego przynęci;
  Człowiek prawie traci na pamięci;
 Gdy go taka ogarnie pokusa;
  Jam też widział, co się z moim święci;
 Na zapłociu — któżby tam wisusa
Mógł ustrzedz — niejednego porwał jej całusa...

 Zresztą, mówię, nie była od pracy:
  Samem patrzał, jak bieżała w pole;
 A tak zawsze wesoło: »Ignacy!«
  Gdy mnie ujrzy, mówiła, »kąkole
  Idę plenić... Zawsze-ć żyto wolę...
 Wy, jak kąkol, Jędruś bo jak kłosek —
  Co? ojczulu, zrobicie nam dolę?«
 »Ano«, takem pomyślał w półgłosek,
»Synowa, jakby ulał — ale też na włosek!...«

 Gdy był u mnie Mikołaj, to trudno
  Było wiedzieć, co się u nich dzieje:
 Wiesz, z mrukliwym wszak pogadać żmudno,
  Bo to ani miejsca nie zagrzeje —
  To coś sapnie, z gorzka się zaśmieje,
 A o ludzkiem słowie ani słychu,
  Niby milczkiem żółć-ci swoją leje;
 On też zaraz ku jakiemuś lichu,
Gdym wspomniał o ożenku wyniósł się pocichu.

 Tylko ludzie coś bąkali wkoło,
  Że tam owo w chałupie włodarza
 Płynie życie jakoś niewesoło;
  Że Salusia, zamiast do ołtarza
  Z mym Jędruchem... Ale człek nie zważa
 Na te bzdurstwa: za bardzo jej wierzył,
  Więc też wieść ta wcale nie przeraża;
 Choć się rumór coraz bardziej szerzył,
To wszystko człek spokojną jeszcze miarą mierzył.