Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/376

270

JAN KASPROWICZ

 Aż dopiero coś we dwie niedziele
  Znów Mikołaj przyszedł w moje progi;
 Tylko chwiał się, wiesz, jak owo ziele,
  Jak bylica w rowie, wedle drogi...
  Ledwie mógł się utrzymać, tak nogi
 Mu się trzęsły... Coś nie w kłąb się wije,
  Pomyślałem. Może, że mu stogi
 Deszcz podmoczył i miał termedye
Z dziedzicem, więc też na to z markotności pije.

 Ledwie raczył ze mną się przywitać;
  I ja czułem, jak mu ręce drżały;
 O przyczynę chciałem się zapytać,
  Bo mnie kłopot ogarnął niemały;
  Aż on stołki, co przy ścianie stały,
 Kopnie nogą i sam na łóżczysku —
  Tak u brzegu siadłszy, zasapiały,
 Jęknie: »Suka!... człowiek w pośmiewisku!...
Daj koni!... wywieź precz stąd... utop gdzie w bagnisku!...«

 Teraz otom widział wszystko jaśnie,
  Ale jeszcze mitygować pocznę:
 »Pewnie nie tak!...« Lecz on znowu wrzaśnie,
  A wejrzenie coś miał strasznie mroczne:
  »Wywieź psinę!... to rzeczy naoczne —
 Gdzie w moczary wywieź precz! przed ranem...
  O północy, na miejsca uboczne!...«
 Więc ja z cicha »A z którym poganem?«
»Niech czarci!« on mi na to; »a z kimbyć tam? z panem...«

 Tyle, widzisz, było z tych dobroci:
  Nie na darmo przyzywał do siebie
 Nowy dziedzic włodarza. Nikt kroci
  Nie pozyskał bez trudu; w potrzebie
  Nieraz człowiek, jak robak, się grzebie,
 Drży, jak robak, dziś w ten czas ciężarny;
  Ale wiesz ty: by o nędznym chlebie