Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/378

272

JAN KASPROWICZ

 Z czyjejś winy znajdują się biedni;
  Jeśli lud ten w smutku i ohydzie
 Pogrążają ci, co stoją przedni,
Za nędzną łyżkę strawy, za ten chleb powszedni.

 Przed wieczorem, nazajutrz — wiesz, pomnę,
  Było to tak w połowie miesiąca,
 Na pożniwach, we wrześniu: Ogromne
  Panowały-ci jeszcze gorąca,
  Że aż liście wypełzły od słońca,
 Co tak piekło, jak istne żarzewie —
  Szykowałem koniska: bez końca
 W jakiej trosce, w jakim byłem gniewie,
Że tak ją miałem wywieźć, ach! nikt tego nie wie.

 Lecz cóż było tu robić?... W południe,
  W dniu tym samym, gdy się w upał męczę
 Na podwórku: naprawiałem studnię —
  Obniżyły się nieco poręcze —
  Był znów u mnie Mikołaj... Ja klęczę
 I coś wbijam kawał gwoździa w drewno,
  Na »szczęść Boże!« »Bóg zapłać!« wyjęczę
 Ledwie z spieki, a on mnie tak rzewno
Zagadnie: »Wywieź Salkę; w Będzinie mam krewną.

 Co się stało, to się nie odstanie«, —
  Rzecze dalej — nie był już pijany,
 Jak w ten wieczór poprzednio. — »Na śmianie
  Ludzkie człowiek«, wiesz, mówił, »skazany;
  Wytykają go palcem; poszany
 Nie ma żadnej, jakby zbrodnię spłodził;
  Będzie lepiej, gdy ten płaz skalany
 Pójdzie z oczu!...« Jam się wreszcie zgodził,
Bom widział: od rozumu już prawie odchodził.

 Tylkom radził, niech choć z dzień poczeka,
  Bo tak parno i niebo się chmurzy,