Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/379

273

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 A zaś Będzin to droga daleka —
  Z cztery mile... Nocna jazda służy
  Szkapskom, prawda! ale tak w czas burzy
 To się zdarzyć może rozmaicie...
  Lecz on na to, że mu czekać dłużéj
 Zbyt jest ciężko — i łzę otarł skrycie, —
Że z chwilą mu każdziutką, mówił, brzydnie życie...

 Wyruszylim... Ona w tyle siadła
  Na siedzeniu, które takem z prędka
 Zbił ze słomska... Trzęsła się, pobladła,
  Jak ta ryba, gdy ją schwyci wędka.
  Nikt a nikt jej nie żegnał, a miętka
 Zawszeć w duszy niewiasta; mnie do niéj
  Coś przemówić też nie brała chętka —
 Wiesz, z żałości. Więc podciąłem koni
I milczkiem tak z podwórka, że niech Pan Bóg broni

 Zawył tylko za nami nasz finek,
  A to, mówią, znakiem nawałnicy...
 To też ledwiem stroną do Wycinek
  Na trakt wjechał — wiesz, koło przecznicy,
  Za chudobą Bartosza Kozicy,
 Gdzie to stoi ta stara figura,
  Tak się naraz coś od błyskawicy
 Jęło migać... Zwiększyła się chmura,
Zagrzmiało... I znów naraz niebo jak purpura.

 Chciałem wrócić... Jazda będzie licha,
  Takem myślał... Jeszcze z strachu skona,
 Więc też do niej przemówiłem z cicha:
  »Co, Salusiu, wrócimy?...« Lecz ona,
  Prawie cała chustką zasłoniona,
 Nawet na mnie oka nie podniosła,
  Tylko westchnie coś tak z głębi łona:
 »Jedźcie dalej!...« Niech grom tego posła,
Co przyszedł do włodarza!... Więc na to wyrosła!...