Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/381

275

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 A i człowiek jest też, jak kostrzewa,
  Między ludźmi, jeśli na obycie
 Z przyjacielem lub druhem nie miewa
Kropelki nawet darmo... No i cóż? rozgrzewa?...«

 Nalał sobie raz, drugi... Tymczasem
  Ja caluśki aż w głowę zachodzę,
 Skądby było to pismo... Za lasem
  Nibyć człowiek nie mieszka; przy drodze,
  Jak to mówią; więc ci też niebodze
 Na znajomych nie braknie... Lecz listy
  Zawszeć rzadkie; tak na jednej nodze
 Przyjdzie czasem nowina... To czysty
Specyał list ze świata, zwłaszcza w czas śnieżysty.

 Czyby, myślę, miał Kaźmierczak do mnie
  Wystosować kilka słów z obczyzny?
 Tylko mi się zdawało ogromnie,
  Że aż het tam! gdzie to kraj jest żyzny
  W drogie wina — nad »Rajnem«, siwizny
 Szedł się stary doczekać, zdaleka
  Od kobiety i dzieci, ojczyzny
 By już więcej nie ujrzeć... Człowieka
Za pracą to, sam Bóg wie, dokąd wiatr zawleka.

 Albo może — tak znów medytuję,
  Pisał Antek Kowalczyk, ten z Mszyska,
 Po mej siostrze, który odsługuje
  Teraz w wojsku... Serce chłopaczyska,
  Widać, niezłe, kiedy, choć nie zblizka,
 I o wuju baczy poniewoli...
  Lecz mi znowu myśl do łba się wciska,
 Że się gdzieś tam nad morzem biedoli,
W Zonburgu, przy ułanach, het! na duńskiej roli.

 Więc tak trzymam ten list nieotwarty
  I oczami za napisem śledzę.