Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/383

277

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 Jak-ci wtedym wywiózł ją do ciotki,
  Tak do czasu o niej wieści żadnéj...
 Bo choć różne chodziły tu plotki,
  To niepewne... Ludzki język zdradny:
  Kiedy idzie o kłamstwo, to składny,
 Jak dwie śruby; ale zechciej tylko
  Coś od prawdy usłyszeć, szkaradny
 Bywa wtenczas — dobrąś przyszedł chwilką:
Tak syczy, jak ta żmija, a tak dżga, jak szpilką...

 Od Orczyka też-ci niezbyt wiele
  Człek usłyszał; milczał, jak zaklęty,
 Gdy o córkę chodziło... Wesele,
  Widać, wszystko mu znikło; niezgięty
  Przytem z niego jest człowiek: choć pręty
 Byś na plecach mu łamał, to słowa
  Ci nie piśnie... Mój patronie święty,
 Ty od ognia! gdy się pali głowa
I serce, wtedy na nic prośby i namowa.

 Myśmy sami słali też orędzie
  Do Będzina, tak z pociechą trocha:
 Niech przetrzyma, wszystko dobrze będzie,
  Nie od tego jest serce Jędrocha —
  Że ją zawsze tak, jak dawniej, kocha,
 Choć zbłądziła... Ja-ć jej nie winuję,
  Widzisz, zbytnio, a i chłopak ślocha
 Nieraz w kącie nad Salką — dyć, czuję,
Że sam się pewnie jeszcze bardziej od niej truje.

 Zaś samemu w takim niby czasie
  Jechać do niej, jakoś się nie godzi;
 Jeszcze ciotka krzykłaby: »A zasię
  Obcym do nas!...« Wiesz, w onej powodzi,
  Gdym ją zawiózł — choć o to nie chodzi,
 Ale zawsze — nawet nie prosiła
  Na poczęstne... Sekutnica! złodziéj!...