Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/385

279

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 Rzekł jej inny; »pójdźma do ołtarza!...«
  Ale ona, że »tu z taką plamą
 Żyć nie może«; już na nic nie zważa;
I poszła w świat — na marne... Tak się nieraz zdarza...

 Gdy mi czytał chłopak list Salusi,
  Tak mi się coś zdało matyjaśnie,
 Że z dziewczyną nie rychtyk być musi —
  Kołomętne pisanie, tak! właśnie,
  Jakby rozum straciła. Toć gaśnie,
 Mówią rozum, jak gwiazda na niebie;
  Nic-ci wieczne, widać rzecz tę jaśnie,
 Więc i rozum niby w grób się grzebie —
Lecz czekaj, dam-ci list jej, chowam go dla ciebie...«

 I czerwoną mi skrzynkę otworzy,
  Która stała przy ścianie w zakątku,
 I na stole przedemną położy
  Plik papierów w starem zawiniątku:
  »Są tu różne«, powie, »od początku
 Człek to zbiera, tak na okazyą,
  Bo-ci, mówię, przy tym świętym piątku,
 Nieraz z sądu — człekby płacił szyją,
Gdy zginie; toć na troskę tylko ludzie żyją...

 Ale masz go!...« Wyciągnąłem dłonie
  Po kawałki papieru, zżółkłego,
 Jak te liście, gdy topoli skronie
  Odrze z krasy ręka jesiennego
  Wiatru, posła i zwiastuna złego —
 Onej zimy, co w całunie, blada,
  Na mogile, której kruki strzegą,
 Jak on upiór się zjawia i siada,
Pustemi patrząc oczy, szepcząc: »biada! biada!...«

 Wygładziwszy więc papier skłębiony,
  Na niewprawne, a stawiane zwarcie,