Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/390

284

JAN KASPROWICZ

 Potajemnie człek się dość nasmucił,
  Pisz, niech wraca; choć w ostatnim trudzie
  Spędzę lata, to ludzkiej obłudzie
 Już nie poddam tej głowy... Pieniędzy
  Nawet poślę, gdy trzeba. O zmudzie
 Będę waszej pamiętał; coprędzej
Trza posełać z listem!... Boże, żal się naszej nędzy!«

 Pisaliśmy, ale już daremnie;
  List się wrócił; więc my w tym momencie
 Do urzędu — coś szepnęło we mnie —
  Na wywiady... Mówię tobie święcie,
  Wszystkom robił, ażeby przyjęcie
 Było w domu jakie takie; bo to,
  Pomyślałem, przyjdzie jak na ścięcie,
 A gdy ujrzy, że my ją z ochotą
Witamy, to też zerwie z tą swoją żorotą...

 Przeminęły tygodnie, a wieście
  O niej żadne; aż tu raz spotyka
 Mnie od wójta pisarz, gdym był w mieście,
  I powiada, że ma do Orczyka
  Coś, co tyczy się córki... »Metryka,
 Czy też berycht?« tak go wręcz zagadnę;
  »Mnie ta sprawa«, mówię, »też dotyka,
 Więc powiedzcie...« »Dyć berycht, paradne
Są rzeczy, tak mi powie; niech się tu zapadnę!...«

 »No, a cóż tam?...« »A no, cóż? w więzieniu...«
  »Orczykówna?...« »Juści, to ladaco...«
 »Czy też rychtyk stoi po imieniu
  Salomeja?...« »Nie inaczej...« »Za co?...«
  »Za cóżby tam: pewnie, że ją stracą!
 Straszna zbrodnia!... Mamczyła w Berlinie
  Gdzieś u żydów; tacy dobrze płacą,
 No, a pasą, że to fi!... dziewczynie
To jeszcze było mało; mściwa! więc też zginie...«