Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/398

292

JAN KASPROWICZ

 Nie jest tej myśli, ażeby wam łzami
  Nad tem, co było, a co jako kłosy
  Padło, zroszone kroplą krwawej rosy,
 Wypełniać serce i w tysiączne skargi,
  Które tak rwą się daremnie w niebiosy,
 Jęk jeszcze jeden wpleść z swej własnej wargi
I z piersi swej i z bóstwem w smutne pójść zatargi.

 IV.
 A zaś z swej strony nowe rzucać kwiaty
  I nowe blaski na wielką mogiłę,
 Za trud uważa, niegodzien zapłaty,
  Nawet szkodliwy, gdyż duchy, opiłe
  Wonią grobową, tracą rzeźką siłę
 I zapadają, jak ci, co haszysze
  Chłoną swą piersią trujące, acz miłe,
 W bezczynny spokój, w tę zmartwiałą ciszę,
Gdzie sercem tylko lekki wiatr marzeń kołysze.

 V.
 Przeto darujcie, że w innej osnowy
  Zamierza dzisiaj uwikłać was sieci,
 Że wam podaje poemat snać nowy,
  Dziwnie złożony, o sprzeczności dzieci,
  Z waszego złota i waszych rupieci...
 A jeśli kiedy żądłem, nakształt gadu,
  Żal albo niechęć w piersi waszej wznieci,
 Nie w nim, lecz w czasie win szukajcie śladu:
My wszyscy wszak miłości pełni, lecz i jadu...

 VI.
 Więc się urodził, jak się inne rodzą
  Zwierzęta ssące, z ojca no i — z matki;
 Tylko pod szczęścia pozłocistą wodzą
  Nie otaczały urocze dostatki
  Jego kolebki. W chacie, na wzór klatki,
 Gdzie kury, gęsi, gnieżdżą się i ludzie,