Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/399

293

WOJTEK SKIBA

  W powijakowe kładziono go szmatki,
 A szorstkość pieluch i garść słomy w brudzie
Od pierwszych chwil poczęły wielkiej przeczyć złudzie.

 VII.
 I beczał wtedy, tak jak wszystko beczy,
  Kiedy je w plecy coś surowo draśnie!
 Lecz na cóż o tem... wszak to zwykłe rzeczy,
  A najzwyklejsze pośród chłopów właśnie,
  Gdzie człek do końca, aż kiedy zagaśnie,
 Niby jak świeca, którą los zapalił
  W nieszczęsnej chwili, by świeciła jaśnie
 Na swe zniszczenie, jest na to, by żalił,
By męczył się i jeszcze kontent, los swój chwalił.

 VIII.
 Toż i mój Wojtek — takie bowiem imię
  Dano mu na chrzcie, w pamięć apostoła,
 Co choć snem wiecznym w świętem Gnieźnie drzymie,
  Z srebrną infułą u bladego czoła,
  Duchem, gdzie chłopska chata i stodoła,
 Wnika wesołym, pierwszem słonkiem grzeje,
  Pierwsze bociany na topole woła,
 Pierwszem się okiem wolnych stawów śmieje
I nowe budzi życie i nowe nadzieje.

 IX.
 Toż i mój Wojtek od najrańszej doby
  Musiał uczuwać, jak bieda nienackiem
 Twarde dla niego gotowała żłoby:
  Nikt się nie myślał pieścić z nim, jak z cackiem;
  Gardziel, gdy płakał, zatykano plackiem,
 Który matula upiekła w popiele;
  A kiedy chory, w lekarstwie prostackiem
 Dalej po radę: gotowano ziele,
Lub czary jakieś babsko zwiędłą wargą miele.