Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/403

297

WOJTEK SKIBA

 XX.
 Bartłomiej Skiba, chociaż miękką duszę
  I choć miał serce, jak mówią, na dłoni,
 Nie wmawiał w siebie: »Dyć, kłopot przyprószę,
  Człek, choćby pragnął, trudno się obroni«,
  Tylko za pracą uczciwą w pogoni
 Szukał lekarstwa na nędzę i troski —
  Tak, że gadano: »on za parę koni
 Starczy w robocie, z niego chłop śród wioski
Najlepszy — widać, nad nim oko łaski boskiéj«.

 XXI.
 Ale i ona, matka bohatera
  Nieromantycznej tej mojej powieści,
 Co jest prawdziwa i taka jest szczera,
  Jak owa iskra, co się w sercu mieści
  Zwyczajnej chłopki i raz w żar boleści
 To znowu w radość jasną się rozpala
  I całą duszę, choć na chwilę pieści,
 Że cała dusza, jak jeziorna fala,
Drży, szumiąc i w złociste blaski się skrysztala —

 XXII.
 I ona dzieli zwykłą dolę męża,
  Tak, jak przystało prostaczej kobiecie,
 Której się rzadziej czepia ślizkość węża,
  Niż na tym wielkim, na tym pustym świecie,
  Gdzie na swą rękę jedno z stadła plecie
 Ze ziół trujących duszne marzeń wieńce,
  A drugie złoto swoje rzuca w śmiecie
 I czystość serca i wstydu rumieńce:
Oboje smutnej hańby i przesytu jeńce.

 XXIII.
 Gdy on »na pańskie« albo do fabryki,
  I ona z łóżka, nim się zmierzch rozwieje;
 Drzazgi w kominku roznieca w płomyki,