Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/405

299

WOJTEK SKIBA

  Wszakże to życie jest, jak płaszcz żebraka,
 Wszędzie ma dziury, daje wciąż robotę:
To soli trza, to nici, sukna na kapotę.

 XXVII.
 Więc się nie dziwcie, że w tej, moi drodzy,
  Codziennych zajęć strasznej zawierusze,
 Nie mają czasu ludziska ubodzy,
  Ażeby chuchać na swych malców dusze.
  Przeto tak rosną, jak na polu grusze —
 Nikt ich nie pieści, chyba słonko żywe,
  Co je w kwieciste naodziewa prósze:
 Jak rade wówczas, jak wówczas szczęśliwe!
Lśnią, błyszczą, rozszumiałe w akordy senliwe.

 XXVIII.
 Zresztą, przyznaję, abyście przypadkiem
  O fałsz nie chcieli oskarżać poety,
 Że w zmrok was tuli, choć sam słońca świadkiem,
  Że nazbyt wiele ciemnych farb z palety
  Nabiera swojej i tak wam, niestety!
 Maluje życie tylko z smutnej strony,
  Kryjąc umyślnie rozkoszne podniety —
 Zresztą przyznaję: i tutaj złocony
Poigrał czasem promyk wokół drzew korony.

 XXIX.
 Zwłaszcza, gdy »tata« umiał już i »nana«
  I »papu« cienkim szczebiotać językiem,
 Ojciec wieczorem brał go na kolana,
  Huśtał i szeptał: »jestem twym konikiem« —
  A Wojtuś z śmiechem i dziecięcym krzykiem
 Rwał się do góry, chwytał go za szyję
  I »wio! wio!« śmigał nad głową biczykiem,
 Aż mu w oczęta, jasne jak lilie,
Znużenie swemi wargi ciepłemi się wpije.