Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/406

300

JAN KASPROWICZ

 XXX.
 Wówczas go matuś kładzie w kolebinę
  I nachyloną twarz do niego tuli
 I »śpij, mój złoty! skarby me jedyne!
  Luli, mój synku! mój najdroższy, luli...«
  I tak się z sennym pieści i tak czuli
 I tak mu nuci: »o mój mocny Boże!«
  Aż w sen się skleją i oczy matuli,
 Aż nad kołyską i ją trud przemoże,
By znów ją ze snu zbudzić, zanim jeszcze zorze

 XXXI.
 Zalśnią czerwone na lipcowem niebie,
  Nim blaski rana, nakształt złotych pszczółek,
 Wypoczną rojem na kwiecistej glebie
  I pierwsze rosy spiją z świeżych ziółek,
  Zanim się w siatkę, pełną kraśnych kółek,
 Przemieni woda, którą wietrzyk lekki
  Wzrusza, gdy nocny rzuciwszy przytułek,
 Idzie się z bratem porankiem, na wieki
Połączon z nim tak wiernie, wykąpać śród rzeki.

 XXXII.
 O blaski złote! o ogniste blaski!
  O ty godzino promiennego wschodu,
 Czysta, jak one pierwocin obrazki —
  Pierwocin życia, bez chmury zawodu,
  Bez tych oddechów zabójczego chłodu,
 Które z północy luty wiew przywiewa...
  O złote blaski! jak się serce z młodu
 Tem waszem ciepłem rozkosznie rozgrzewa,
By wcześnie się wyziębić i zginąć, jak plewa.

 XXXIII.
 Kiedy podrastał mój bohater mały,
  Już-ci mu przyszło zaprządz się do woza
 Zwyczajnej pracy: z poranku, ospały,