Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/409

303

WOJTEK SKIBA

 XL.
 Nieraz na polu, gdy, skulony, marzy
  Na jakiej ścieżce, zarosłej krwawnikiem
 I oną trawą, co w wietrze się waży
  W tę i w tę stronę, upstrzona bezlikiem
  Jaskrów złocistych; albo nad strumykiem,
 Co przez sitowie sączy i rogoże,
  Gdy sobie siędzie, za »pasikonikiem«
 Goniąc oczyma, słodki sen go zmoże,
A wtedy źle się dzieje, ratuj, Panie Boże!...

 XLI.
 Wtedy postronek z ręki mu wypada,
  Bydlak niecnota pędzi w cudzą szkodę,
 Nie zważa na nic: z żyta kłos objada,
  Że aż mu rośnie brzuch w prawdziwą kłodę;
  Wtedy to sąsiad, jak to mówią, wodę
 Czuje na wargach ze złości i leci
  Aby nauczyć niebożątko młode
 Trochę rozumu — trzeba chować dzieci:
Tak bije, aż się w oczach Wojtkowi zaświeci.

 XLII.
 Lecz chłopaczysko, zbudzony z marzenia
  Tak bezlitośnie, mrugnie okiem prawem,
 Coś się otrząśnie, poprawi odzienia
  I łzy obetrze podartym rękawem;
  Spojrzy na żyto, co w świetle złotawem
 Mieni się całe i za krówskiem daléj;
  Choćby mu pewnie biegła krew upławem,
 Teżby nie było inaczej; ze stali
Wzdyć nie był, lecz się jednak przed nikim nie żali.

 XLIII.
 Nie robił tego z jakiejś tam zasady
  Filozoficznej, za wielkim był na to
 Jeszcze smarkaczem; jeszcze nie znał rady,