Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/410

304

JAN KASPROWICZ

  Którą podawał zapaleńcom Kato,
  Że gdy się spotkasz choć z największą stratą,
 Znoś ją spokojnie; rezygnacya wzniosła,
  Która za trudy darzy cię zapłatą
 W złocistem niebie, zmieniając cię w posła
Ewangelicznej prawdy, w kwiat w nim nie wyrosła.

 XLIV.
 Po prostu z tej się nie skarżył przyczyny,
  Że nie miał przed kim; matka, by się wrzaskiem
 Dzieciaka zająć, nie miała godziny
  Wolnego czasu, a zresztą niesnaskiem
  Nie chce się z starym poróżnić Karaskiem:
 Nieraz jej tłómok zabierze do miasta;
  Tatuś to jeszcze poprawiłby paskiem,
 Lub do kościoła, choć się malec szasta,
Nie zabrałby: »siedź w domu«, rzekłby, »no i basta!«

 XLV.
 Zaś do kościoła, gdy przyjdzie niedziela,
  Lub jakieś święto wioszczynę odświeży,
 Wojtuś, jak iskra: uszczknie trochę ziela
  Za kapelusik, w lusterku się zmierzy,
  Czy mu kołnierzyk jako-tako leży;
 Podciągnie spodni, czuprynę przygładzi,
  Potartą masłem niesłonem; z odzieży —
 Sukmanki ciemnej — strzepnie kurz i sadzi,
Aż »starzy« się uśmiechną, strojnisiowi radzi.

 XLVI.
 I w domu bożym zachować się umie;
  Gdzie tego trzeba, przyklęknie przykładnie —
 Ano-ć zgorszenia w tym pobożnym tłumie
  Niby nie daje; tylko kiedy wpadnie
  Proboszcz z ambony na ludek, że kradnie,
 Że cudzołoży, zabija — choć o tem